Lunchtime

Weten jullie nog dit stukje?
Voor de mensen die het doorhadden: ik was inderdaad al zwanger tijdens de ramadan en deed daarom dit jaar niet mee. Nee, dit stukje schreef ik dus niet omdat ik zo’n trek had omdat ik niet mocht eten, dit stukje schreef ik omdat ik kotsmisselijk was tijdens de eerste trimester.

Oh jongens, ik was zo gezond bezig he. Met eten en hardlopen en alles. Ik had bijvoorbeeld superfoods helemaal ontdekt. Een duur bakje spirulina gekocht. En een zakje goji bessen. Rauwe cacao. Lijnzaad. Chiazaad. Mijn keukenkastje veranderde in no-time in een ehh..gezond keukenkastje.

Maar goed, toen werd ik zwanger en vooral: misselijk. Ik kon geen gezond sapje meer zien. Spinazie kon ik niet door m’n keel krijgen. Nee, ik kon alleen maar ongezond en vet voedsel eten. Mckroket. Cheeseburger. Quarter Pounder.  Het was alsof mijn lichaam erom schreeuwde (nee maar echt)*.
Ik snap opeens waarom zwangere vrouwen zich zo heerlijk kunnen laten gaan.

Ik ben inmiddels over de beruchte eerste trimester heen. Niet meer misselijk, vind onze koelkast weer lekker ruiken, en ik kan weer een beetje normaal eten. Vandaag op het menu: 4 broodjes met kipfilet en hagelslag, 2 crackers met kaas, druiven, kiwi’s, en een zelfgemaakt sapje van spinazie, sinasappel, gojibessen en melk (wat ik overigens nog steeds niet te zuipen vind. Waarom is alles wat gezond is zo smerig??!)

*ik heb LOML eens gesommeerd om een potje appelmoes te halen. Potje was direct op.
*ik heb LOML ook eens gesommeerd om poffertjes te maken. Dat we geen poffertjespan hadden was voor mij geen reden “dat het nou eenmaal niet mogelijk is, Des”. Gelukkig was er toen Noorderzon, een groot festival hier in Groningen. Daar was ook een poffertjeskraam. Daar ging hij dan, op vrijdagavond om 2300 uur ’s nachts. Wat een topper he.

Geschreven in het kader van October Photo A Day challenge