Indonesie, geef mij mijn ouders terug!

Vanochtend om 6:30 uur: ik was net bezig Totoro op LOML te gooien om hem wakker te maken toen de telefoon ging. Om 6:30 uur dus. Ik schrok me ehh.. wezenloos? Een hoedje? Ten eerste word ik bijna nooit gebeld. Als ik dus gebeld word en het is ook nog eens op zo’n vroeg tijdstip moet er wel wat aan de hand zijn. Ik dacht aan mijn zusje die misschien haar tas kwijt was, of mijn nichtje die zou zeggen dat Kiedis niet thuis was gekomen of een collega die zei dat ik niet naar werk hoefde te komen omdat er een megagrote computerstoring zou zijn, maar nee. Niets van dit alles. Het was mijn vader. Uit Indonesië.

HOI DES! HALLO?? HOOR JE MIJ?? HALLO DES?? (Klik hier om te lezen waarom mijn vader altijd schreeuwt. Daarnaast denkt mijn vader nog steeds dat hij hij extra hard moet praten als je aan de andere kant van de wereld bent).

Ik hoorde hem prima, natuurlijk.  Ik was alleen net wakker. En vroeg hem waarom hij zo vroeg belde, is er iets aan de hand ofzo?
“Ja! Er is wel DEGELIJK iets aan de hand Des! Kijk maar op internet! Jakarta ligt onder water, en wij zitten opgesloten. Wij kunnen nergens heen”

En inderdaad. In Jakarta zijn bijna alle wijken afgesloten, en alle hotels in de buurt van het vliegveld zitten vol. En laten mijn ouders nou net morgen terug vliegen. Eindelijk na 3 maanden weg te zijn.  Dus wat nu?

Mijn vader geeft aan dat ze wachten tot de regen is gestopt en of het dan lukt om naar het vliegveld te rijden. En dan maar daar vanavond te slapen. Zodat ze in ieder geval het vliegtuig niet hoeven te missen.

Ik duim nu dus extra hard dat het ze lukt om op het vliegveld te komen. En ik heb mijn moeder al gesmst dat als de taxi’s niet rijden, ze dan maar naar het vliegveld moeten zwemmen. Met de koffers op hun rug ja, dat is helemaal niet zo vreemd hoor.
Want er zitten 2 meisjes thuis op hen te wachten. Al heel lang.

Edit: ze zijn inmiddels op het vliegveld! 

ps. Ik schreef ook een stukje over mijn eerste vervelende werkervaring. Op Nadelunch. Kijk maar.