De mama van kleine Lucas

Toen kleine A. net geboren was, lag hij eerst nog 2 weken in het ziekenhuis. Hij lag in een zaaltje met 3 andere babies.

Van die andere 3 babies lag kleine Lucas er het langste. In oktober 2012 was hij geboren, las ik snel op het papiertje wat op zijn bed was geplakt.

Ik kwam elke dag in het ziekenhuis, en de moeder van Lucas ook. Elke ochtend om 9 uur tot ’s avonds 7 uur zat zij aan het bedje. Soms een boekje aan het lezen. Heel vaak voor haar uit starend.

Vaak kwamen er dokters bij Lucas kijken. Met slangetjes, spuitjes en mappen. Het was verder stil in de zaal, en hoewel het echt niet mijn bedoeling was, hoorde ik vaak wel het gesprek. Iets met bloedwaarden, allergie, of vergiftiging.
Soms hoorde ik de moeder van Lucas met haar man bellen. “Hoi, met mij. Nou de uitslag van het onderzoek is net binnen. Nee, epilepsie heeft hij dus ook niet. Tja, das dan weer een stapje verder toch? Tot vanavond”.

We praatten niet veel met elkaar. Een “goedemorgen”, en een “tot morgen”, dat was het. Soms lachtten we naar elkaar als kleine A. weer eens scheetje liet. Ik durfde haar niet te vragen wat er met Lucas was. Iets aan haar straalde uit dat ze er niet over wou praten.

De andere 2 babies waren al naar huis. En na 2 weken mocht kleine A. ook naar huis. Onze blijdschap durfden we niet uit te spreken waar zij bij was. Toen we weg gingen, wensten we haar nog veel sterkte. En zeiden we “het moet vast moeilijk zijn om elke keer babies te zien komen en gaan terwijl Lucas nog moest blijven”.
“Dat is soms inderdaad heel erg klote”, zei ze toen.

Vorige week lag kleine A. weer in het ziekenhuis. Een kleine operatie, hij had een liesbreukje. Na 2 nachten mocht hij weer naar huis.

En terwijl we naar de auto liepen, zagen we de moeder van Lucas lopen.
Het was ondertussen 17 weken verder, en haar Lucas lag nog steeds in het ziekenhuis. Ik durde haar niet aan te spreken, maar zag haar vermoeidheid, haar verdriet van haar gezicht. Hoe zwaar moet het voor haar zijn om al 6 maanden elke dag naar het ziekenhuis te moeten gaan en weer alleen terug te moeten.

Ik hoop zo dat kleine Lucas snel naar huis mag.