Toen kleine A. net geboren was, lag hij eerst nog 2 weken in het ziekenhuis. Hij lag in een zaaltje met 3 andere babies.
Van die andere 3 babies lag kleine Lucas er het langste. In oktober 2012 was hij geboren, las ik snel op het papiertje wat op zijn bed was geplakt.
Ik kwam elke dag in het ziekenhuis, en de moeder van Lucas ook. Elke ochtend om 9 uur tot ’s avonds 7 uur zat zij aan het bedje. Soms een boekje aan het lezen. Heel vaak voor haar uit starend.
Vaak kwamen er dokters bij Lucas kijken. Met slangetjes, spuitjes en mappen. Het was verder stil in de zaal, en hoewel het echt niet mijn bedoeling was, hoorde ik vaak wel het gesprek. Iets met bloedwaarden, allergie, of vergiftiging.
Soms hoorde ik de moeder van Lucas met haar man bellen. “Hoi, met mij. Nou de uitslag van het onderzoek is net binnen. Nee, epilepsie heeft hij dus ook niet. Tja, das dan weer een stapje verder toch? Tot vanavond”.
We praatten niet veel met elkaar. Een “goedemorgen”, en een “tot morgen”, dat was het. Soms lachtten we naar elkaar als kleine A. weer eens scheetje liet. Ik durfde haar niet te vragen wat er met Lucas was. Iets aan haar straalde uit dat ze er niet over wou praten.
De andere 2 babies waren al naar huis. En na 2 weken mocht kleine A. ook naar huis. Onze blijdschap durfden we niet uit te spreken waar zij bij was. Toen we weg gingen, wensten we haar nog veel sterkte. En zeiden we “het moet vast moeilijk zijn om elke keer babies te zien komen en gaan terwijl Lucas nog moest blijven”.
“Dat is soms inderdaad heel erg klote”, zei ze toen.
Vorige week lag kleine A. weer in het ziekenhuis. Een kleine operatie, hij had een liesbreukje. Na 2 nachten mocht hij weer naar huis.
En terwijl we naar de auto liepen, zagen we de moeder van Lucas lopen.
Het was ondertussen 17 weken verder, en haar Lucas lag nog steeds in het ziekenhuis. Ik durde haar niet aan te spreken, maar zag haar vermoeidheid, haar verdriet van haar gezicht. Hoe zwaar moet het voor haar zijn om al 6 maanden elke dag naar het ziekenhuis te moeten gaan en weer alleen terug te moeten.
Ik hoop zo dat kleine Lucas snel naar huis mag.
24 reacties
Kippenvel…
Ik ook… Ahhhw… 🙁
Pff wat heftig voor haar zeg. Verschrikkelijk.
Jemig, wat heftig, verschrikkelijk lijkt me dat.
Zoiets lijkt me ook echt heel heftig.
Kippenvel! Ik ga bidden…
Mooi beschreven, Des. Het leven is soms zo oneerlijk… 🙁
oh kippenvel bij de laatste zin : ( Er is hoop, ik had het hele stkje lang hoop dat hij er nog wel zou zijn, en hij is er dus hij is een vechtertje die kleine Lucas <3
En zo zie je maar weer wat een rijkdom er bij je thuis in de wieg ligt…<3
Dit lijkt me heel erg om mee te maken als ouders! Geef A. maar een extra lange knuffel dadelijk!
* brok in keel hier *
🙁
Wow. Zoiets is toch hartverscheurend. Als zo’n arm wezentje 6 maanden daar ligt. Arme Lucas en arme mama van Lucas.
Jeetje, verschrikkelijk!
Ik heb een vriendin met een klein dochtertje met slechte longen. Elke 4 weken ligt ze in het ziekenhuis omdat ze bijna stikt. Ze kennen nu de voortekenen en kunnen het bijna op de dag aftellen dat ze weer met spoed moeten gaan, en dan ligt ze daar weer bijna een week. Pas heeft ze een keer overgeslagen en nu lag ze er weer, mijn vriendin was helemaal blij, de laatste keer was 8 weken geleden, er zit vooruitgang in… Ik vind het zo sneu voor ze, dit gaat al 1,5 jaar zo…
Oei. Een brok in mijn keel.
Jeetje, wat heftig zeg… Lijkt me vreselijk om zo machteloos te zijn.
Och arme..
Wat moeilijk zeg..
Ach gossie.. sneu. Lijkt me vreselijk.
Jeetje, wat verschrikkelijk 🙁
Ik hoop het ook.
(En hier misschien niet helemaal gepast, maar ik ben zo blij dat je terug bent! Je stukjes zijn echt altijd precies goed!)
Ahwww wat sneu zeg! Ik hoop het ook voor haar!
Jeetje, wat heftig. Hopelijk mag hij snel mee!
Verschrikkelijk moet dat zijn.